Afscheid zonder tranen!

Hola,

Dit is dan echt het allerlaatste bericht uit Cordoba, geschreven vanuit de mij inmiddels zo vertrouwde internet-kiosko.
Het zit erop, de koffer is gepakt en mijn kamertje is leeggeruimd, ik ben er helemaal klaar voor. Straks nog voor een laatste keer met de bus naar de stad en dan is het klaar.

Ik heb gisteren een heel leuk afscheid gehad van de orfanato. Toen ik 's middags kwam, was het hele spul zo ongeveer aan het huilen dus ik dacht, nou gezellig, dat is dan mijn laatste dagje.
Maar na de thee met lange vingers die ik getrakteerd had (later bleek dat de kids inmiddels geen dieet meer hebben en ook gewoon taart hadden mogen eten, beetje jammer) gingen we naar buiten de zon in en vanaf toen was het alleen maar leuk.

Eerst heb ik met de collega's taart gegeten, dat hoort toch wel bij een afscheid, en daarna ben ik de spelletjes gaan doen die ik in het begin ook deed.
Er werkt deze week nog een vrijwilliger in de orfanato (Greg uit Engeland) en samen hebben we ze helemaal dol gemaakt. Zij ons ook trouwens, bekaf waren we na afloop. Toen het donker werd en we naar binnen gingen voor het avondeten, kwamen ze ineens met een rode roos en een kaart met een lieve tekst en een handafdruk van 1 vd kinderen. En ik hoefde zowaar niet te huilen.
Nou had ik maandagavond al stiekum een traantje gelaten toen ik op een rustig moment met de 'grote meiden' een video zat te kijken.

Ik weet hoe duur alles hier is voor de mensen en dat ze dan met elkaar een roos voor me gekocht hebben, is toch wel heel erg lief.
Ik heb iedereen een kus en een knuf gegeven, heb ze voor de laatste keer hun bord met eten gegeven en ben eigenlijk lachend de deur uit gegaan. Dus dat is gelukkig meegevallen voor deze huilebalk.

Ik zou daarna nog wat gaan drinken in de stad maar had er na het eten geen zin meer in om, nog helemaal met de bus of taxi op uit te gaan. Ik heb ouderwets met Norma naar de Argentijnse 'onderweg naar morgen' zitten kijken en ben op tijd gaan slapen.

Voor vandaag mocht ik het eten kiezen en we hebben net een soort hartige taart met spinazie gegeten, die is echt heel lekker. Nee wat betreft het eten mag ik niet klagen. Gelukkig geen Amerikaanse toestanden maar iedereen die hier wat langer is geweest, moet thuis wel even aan de Sonja hoor!

En mam, die potten Dulche de Leche zitten al in mijn koffer en die haal ik er niet meer uit. Die komen echt wel op. Vandaag had ik trouwens toch ineens zo'n trek in pindakaas.

Zus, vandaag kwam jouw enveloppe bij de post. PRECIES op tijd, juist nu ik helemaal niets meer te lezen hebben en zelfs mijn puzzelboekje al vol heb gestreept, stuur jij me een tijdschrift. Geweldig. Ik ga 'm van voor tot achter uitpluizen in de bus. En in het vliegtuig nog een keer.

Morgen deze tijd ben ik al een uurtje onderweg richting watervallen. Natuurlijk hebben ze ook daar een internet stek dus mijn allerlaatste verslag met de mooie verhalen en foto's komt vanuit Iguacu.

Dag lieve allemaal.